Page 233 - karagandy_zhumyszhylarynyn_angime_zhyrlary
P. 233

айтылады.  X.  Манкин  мен  С.  Күржебаев  елеулі  өзгерістермен   қысқартылған
       түрде  айтады.
           65
               Қайысты   қабырғасы  жұмысшының.  1955  жылы  14  августа  Мағзұм  Ахме-
       товтан  жазылып  алынды.
           Қарағандыда  бұдан  басқа  1952  жылы  К.  Ахметжановтан,  1953  жылы  15  ок-
       тябрьде   Қарағанды  облысьгның  Тельман  ауданы,  Токаревка  селосында  X.  Ман-
       киннен  және  1954  жылы  23  июньде  Успенскі  руднигінде  Т.  Аманбековтан  жа-
       зылып  алынды.
           Аманбеков  пен  Ахметжановтардың  текстілерінде  айырмашылық  жоқ.  Ол
       тексті  бірінші  рет  институттың  жоғарыда  көрсетілген  мақалалар  жинағында  жа-
       рияланған.  Бірақ  басқалардан  кейбір  өзгешелікпен  айтылады.
           X.  Манкиннің  айтуына   қарағанда  өлеңді  1905  жылдың  жазында  Ілияс  шы-
       ғарған.
           66
             Сүйген  сәулем,   Қарлығаш.  1956  жылы  28  апрельде  «Советтік   Қараған-
       ды»  газетінің   қызметкері   Қыздарбек  Әкімбековтан  жазылып  алынды.   Қ.  Әкім-
       беков  өзінің  жездесі  Кеншінбай  Мұстафиннен  естіген.  К.  Мұстафиннің  айтуын-
       ша  өлеңді  1915  жылы  Екібастұз  жұмысшысы  әнші,  домбырашы  Жабай  Тоған-
       дықов  шығарған.
           67  Мәнкінің  айтқаны.  Бұл  өлеңді  1954  жылы  6  майда  Тіл  мен  әдебиет  ин-
       ститутының  Халық  творчествосы  бөліміне   Қарағандыдан  хат  арқылы  Хасен  Ман-
       кнн  жіберген.
           Өлеңнің  бас жағында  өлеңнің  шығу  себебі  туралы  мынадай  түсінік  беріледі:
           «1903  жылдың  декабрінде  ғой  деймін,  жұмысшылардың   қожайындарға
       қарсы  ереуілі  болды.  Ереуілді  Серікбай  баласы  Сыпан,  Үйрек  балалары  Иса
       және  Мұсалар  басқарды.  Ереуілді  басу  үшін  Тәти  баласы  Мұстафа  деген  болыс
       келеді.  Сол  болысқа  сонда  Ілияс  былай  деп  айтқан  екен»,— делінеді.
           68
             Әбілдә,  біз  білетін  орманшы  едің.  1955  жылы  16  августа  Мағзұм  Ахме-
       товтан  жазылып  алынды.  Және  1955  жылдың  28  июлінде  Жантілеу  Әбеновтан
       жазылып  алынған.  Ж.  Әбеновтың  айтуынша:
                      «Міне  енді   қалды  сенің   қасыңда  кім?
                      Достарың  айдап  салған  басында  кім?
                       Есіңе  түсер  болар  енді  сенің:
                      Досың  да  әмбе  сенің   қасың  да  кім?»
       деген,  сонғы  шумағы   ұмытылған,  өлең  8  ғана  жолдан  тұрады.
           Өлеңнің  туу  себебін  М.  Ахметов  былай  түсіндіреді:  «Екібастұздағы   Қара
       шахтыда  Әбілдә  дейтін   қазақ  бақылаушы-тыңшы  болып  істеді.  Ол  подрядші  Ша-
       ватордың  итаршысы  сияқты,  жұмысшыларға  аса   қатал  адам  болды.
           Бір  ретте  сол  Әбілдә,  Жантілеу  дейтін  жумысшыға  көмірді   құлатудың  әді-
       сін  көрсетпек  болып  (ол  кезде  көмірді   құлату  үшін  көмірге  темір   қашау   қағып
       сол  арқылы  босатып  алатын),  дом  балғаны  әрең  көтеретін  жас  балаға  Әбілдә:
       көмірді  былай   ұру  керек  деп,  көмірге  кағылған  темір   қашауды  дом  балғамен
        өзі беріп  жіберді.   Қашаудың  бір   ұшы  сынып,   ұшқан  бойы  Әбілдәнің  көзіне   қа
       далды.  Содан  Әбілдәнің  көзі  ағып  түсті.  Көзі  ағып  түскен,  кемқадам  адамды
       бұрынғы  жақсы  көретін   қожайындар  керек  те   қылмады  ғой.  Соған  байланысты
       жұмысшылар  арасында  осы  өлең  пайда  болды».
           69
             Нұра  бойын  жағалап,  су  сыдырып.  1955  жылы,  16  августа  Мағзұм  Ах-
       метовтан  жазылып  алынды.  Және  бұл  өлеңнің:
                      «Қайыр  сұрап  жүргенде,  біз   қыдырып,
                      Орын  берген  кепеден  сен  болып  ең,
                      Мені   қойып   қатарға  басқамен  тең.
                      Бірге  апарып  өзіңмен  шахта  астына,
                      Жұмыс  жайын  үйреткен  тағы  да  сен»,  —

       деген  өзгешеліктермен  айтылатын  бір  нұсқасы  1953  жылы  18  октябрьде   Қара-
       ғандыда  Хасен  Манкиннен  жазылып  алынды.
           М.  Ахметов  пен  X.  Манкин  бұл  өлеңді  1900  жылдары  Ілияс  ақынның  шы-
        ғарғандығын айтады.
   228   229   230   231   232   233   234   235   236   237   238